Leven om te delen

Het is slechts een minieme greep uit (inter)nationale gebeurtenissen van dit jaar. Vorige week was het "de week van het leven". De aandacht richt zich dan vaak vooral op het ongeboren leven, omdat ongeboren leven nog niet voor zichzelf kan opkomen. We realiseren ons hoe kwetsbaar leven is. Op 3 november gingen de Amerikanen naar de stembus om hun nieuwe president te kiezen. In het rijkste land ter wereld hebben meer dan 30 miljoen mensen geen ziektekostenverzekering. Hierdoor zijn zij verstoken van medische hulp, waardoor ze onnodig lijden of overlijden. We realiseren ons hoe kwetsbaar leven is. Eind oktober werd Samuel Paty onthoofd omdat hij zijn leerlingen tijdens een geschiedenisles onderwees over vrijheid van meningsuiting. Blijkbaar was niet iedereen die vrijheid even lief en moest hij dat met de dood bekopen. We realiseren ons hoe kwetsbaar leven is. Maar dat kwetsbaar leven veel breder is, hebben we in de afgelopen negen maanden ervaren: ouderen leefden en stierven in eenzaamheid omdat ze vanwege corona geen bezoek mochten ontvangen, kinderen vingen thuis letterlijk nog meer klappen op omdat ze vanwege corona niet naar school konden en inmiddels zijn er wereldwijd ruim 1,3 miljoen mensen aan de gevolgen van corona overleden. We realiseren ons hoe kwetsbaar leven is. En middenin die corona-pandemie, die weer vooral diegenen treft die het toch al moeilijk hebben, braken er branden uit in het opvangkamp Moria in Griekenland. Duizenden mensen verloren het meer dan schamele dak boven hun hoofd en hun leefomstandigheden werden (bijna niet voor te stellen) nog erbarmelijker dan ze toch al waren. We realiseren ons hoe kwetsbaar leven is. Het laat ons tegelijkertijd zien hoe goed wij het hier nog altijd hebben, ondanks dat we even niet alles kunnen doen dat we tot de eerste week van maart dit jaar, vaak zonder er bij stil te staan, wel deden. Het laat ons hopelijk beter begrijpen waarom mensen hun thuisland, waar oorlogen woeden of waar zij vervolgd worden om hun overtuigingen, verlaten en onder andere in ons land hun heil zoeken. Met die ogen kijkt de ChristenUnie naar het AZC. Wij zijn daarbij niet blind voor de lastige kanten die ook aan de opvang van asielzoekers zitten. Zoals vraagstukken rondom veiligheid, overlast en criminaliteit, waar wij de komende weken in de gemeenteraad ook zeker aandacht voor zullen vragen. Maar als je huis en haard verlaat omdat je in een asielzoekerscentrum in een vreemd land beter af bent, dan is er wel wat aan de hand. Van ons vraagt het te doen wat wij kunnen. Want wij geloven dat wij ons (kwetsbare) leven juist daarom hebben gekregen: om te delen.