Vrijheid

In Overijssel vierden we de afgelopen weken op een aantal plaatsen al 75 jaar vrijheid. Onwerkelijk was het wel, want er was, behalve het vlaggen, weinig feestvertoon. In de huidige omstandigheden ervaren velen van ons eerder een gevoel van beperking dan van vrijheid. Het geeft een soort oorlogsgevoel. Stilte op straat, Je kunt niet meer overal gaan en staan en ja, toen ook ontvielen je plotseling mensen.

Nu zitten we vast in de intelligente lock-down. Dat is niet voor iedereen direct een ramp, want in de huiselijke situatie kunnen we nog door-functioneren. Toch is er veel persoonlijk leed. Er staan er ondernemingen op omvallen. We hebben zorgen over degenen die eenzaam zijn of zich eenzaam voelen, vooral ouderen. Maar ook kinderen die soms nu thuis is een permanent onveilige situatie zitten. Zorgverleners die bang zijn om besmet te raken of patiënten te besmetten. Te veel om op te noemen. Toch zien we ook lichtpuntjes, mensen die naar elkaar omzien, anderen steunen, een helpende hand te bieden. Zingen bij zorgcentra, initiatieven bij voedselbanken, kaartjes voor mensen die in hun eentje verpieteren en inzet van vrijwilligers, waaronder in de gezondheidszorg.

En we leren nieuwe dingen zien, dingen anders doen. Een heldere lucht, het hebben van digitale afspraken, begeleiden onze kinderen met thuis leren. Het virus dwingt ons industriële luchtvervuiling te reduceren, auto’s te laten staan en reizen per vliegtuig te vermijden. De mondiale productieketens vallen goeddeels stil. Onze afhankelijkheid, verslaving aan wat van ver komt, wordt zichtbaar. Je zou kunnen zeggen dat we sommige luxe moeten, maar in veel gevallen ook kunnen, missen. Het laat ons stilstaan bij onze consumptie. Veel willen hebben en na verloop van tijd daar ook veel weer van weggooien. Het geeft zicht op ons sociaal economisch leven. Waar sterker bezuinigd is op gezondheidszorg en sociale verzekeringen, waar de ongelijkheid in inkomens groter is, waar de baanzekerheid kleiner is en de financiële kwetsbaarheid schrijnender, daar valt de economie sneller uit elkaar. Daar waar het de sterken ging om zich te versterken, zitten de minder bedeelden nu dieper in de penarie. Plotseling zijn de ZZP-ers en tijdelijke contracten niet meer een oplossing voor bedrijven, maar een probleem voor onze maatschappij. Het is nog onzeker hoe het gaat lopen, we hopen op en verlangen naar normale tijden. Een knuffel, een kus, een hand en een schouderklop. Niet alles zal, kan, meer het oude worden: we moeten lessen trekken uit hoe we nu we naar elkaar omzien. De waarde van elkaar ontmoeten, elkaar echt in de ogen te kijken en zorg voor elkaar te hebben, (lokaal) elkaar te ondersteunen, af te zien van alles te willen hebben of mee te maken of anderen uit te buiten. Of het nu in arme landen is of in een flexibel arbeidsbestel. We moeten verder kijken dan vierjaarstermijnen van besturen en regeren. Als we onze huidige manier van leven en onze welvaartsbelangen vasthouden en veiligstellen, missen we visie, gevoel voor urgentie en durf om aan de vraagstukken te werken die zich nu voordoen. Het moet gaan om welke waarden we als samenleving voor de lange termijn willen nastreven en wat we daar voor doen en laten. Wij vinden dat moeilijk, jezelf opofferen voor anderen. Iets wat we met Pasen wel gezien hebben, Jezus die zich opofferde voor de mensheid om haar te redden uit de misère.Terug naar het begin van deze column; velen hebben hun leven gegeven voor de vrijheid waarin we nu leven. We gedenken ze tot op de dag van vandaag en jaarlijks speciaal op 4 mei. We bidden voor betere tijden, totdat Christus komt, ook voor jou, ongeacht wie je bent of wat je hebt gedaan. Zijn belofte houdt stand. Hij is bij ons tot de voltooiing van deze wereld.

ChristenUnie Hardenberg

Maatwerk of willekeur

Regels gelden voor iedereen en als er van regels wordt afgeweken dan moet dat zorgvuldig gebeuren zodat iedereen weet waar hij of zij aan toe is en ervan uit mag gaan dat voor iedereen dezelfde regels gelden. Dat geldt in het bijzonder voor de overheid en daarmee ook de gemeente. Dat vind ik niet alleen, maar wordt ook in het bestuursrecht omschreven als de ‘algemene beginselen van behoorlijk bestuur’. Voor deze column zijn van deze algemene beginselen de volgende specifiek van belang: zorgvuldigheid, vertrouwen, verbod op willekeur en gelijkheid.

In de gemeenteraad is altijd veel te doen over bestemmingsplannen.

Een bestemmingsplan is een juridisch bindend document waarin de gebruiks- en bouwmogelijkheden worden vastgelegd voor een gebied.”

Dat lijkt een eenvoudige definitie en ieder bestemmingsplan is even eenvoudig in te zien door iedereen die dat maar wil. En toch wordt er veelvuldig en zonder toestemming vanaf geweken. Is dat het geval dan moet de gemeente/burgemeester handhavend optreden en een einde maken aan de feitelijke situatie die strijdig is met de door de gemeente zelf vastgestelde plannen. Eenvoudig zou je zeggen maar zo is het toch niet. De gemeente mag het ‘afwijken van plannen’ goed vinden als er zicht is op ‘legalisering’, zeg maar het achteraf toch weer in orde maken. En wanneer doe je dat nou en wanneer niet?

De VVD-fractie heeft zich sterk gemaakt voor een onderneemster die online kantoormeubelen wilde verkopen op een industrieterrein en van de gemeente moest sluiten vanwege strijd met een bestemmingsplan. Dit terwijl 250 meter verder op hetzelfde industrieterrein een kantoorhandel aan particulieren verkoopt. De gemeente heeft zich omgekeerd sterk gemaakt voor een motorzaak in De Krim die in strijd met het geldende bestemmingsplan motoren verkoopt aan particulieren. Waarom de een wel en de ander niet? Waarom steunt de gemeente een grindwasserij in Balkbrug die op een verkeerde locatie zit en waarom mag een supermarkt in Dedemsvaart absoluut niet naar een locatie die zij zelf graag wil. In alle gevallen is het bestemmingsplan duidelijk. In beide laatste gevallen heeft de gemeente rechtszaken gevoerd, om enerzijds te handhaven als ook om anderzijds te legaliseren. In geval van de grindwasserij heeft de gemeente ondertussen al definitief verloren en in geval van de supermarkt is tot nu toe ook en gedurende 7 jaar, iedere zaak nog verloren. De gemeente heeft ter zake de grindwasserij voor 98.500 euro aan externe kosten gemaakt die u en ik moeten betalen. De kosten voor de andere procedures volgen.

Waarom zou de gemeente moeten willen afwijken van door haar zelfgemaakte plannen en in welke gevallen doet ze dat en in welke niet en met name: waarom? De VVD-fractie wil ondernemers de ruimte geven om te ondernemen en particulieren dezelfde ruimte om te wonen, in het vertrouwen dat de gemeente correct uitvoering geeft aan de door haar gemaakte plannen. En als er om wat voor reden ook afgeweken moet worden van plannen, dan moet het voor iedereen duidelijk zijn waarom, wat de onderliggende spelregels voor afwijking zijn en wat de mogelijkheden zijn om daartegen bezwaar te maken. De gemeente noemt het afwijken van haar plannen ‘maatwerk’, maar zonder goede onderliggende spelregels is maatwerk willekeur. Ondernemers en inwoners binnen onze gemeente moeten kunnen vertrouwen op een gelijke en zorgvuldige behandeling. Wij hebben gevraagd om onderliggende spelregels, maar nog niet gekregen.        

De coronacrisis leert ons …

ChristenUnie

…. dat het leven niet maakbaar is. Veel zekerheden dreigen weg te vallen. Het laat ons zien dat het leven grillig en kwetsbaar is en dat we niet in de toekomst kunnen kijken. Het kan zomaar voorbij zijn: een bedrijf, een baan en inkomen, gezondheid, het leven. Daarom is omzien naar elkaar belangrijker dan ooit. We moeten elkaar bijstaan, de patiënten, de mensen in nood en eenzaamheid, de getroffen ondernemers, de mensen in het onderwijs en de zorg. Zoek je hulp, kijk dan op nietalleen.nl. Wij houden moed en vertrouwen op de belofte van de Heer dat hij bij ons is tot aan het einde. Geloof geeft hoop.

D66

De Corona-crisis leert ons heel veel. Ten eerste dat wij (als inwoner van Hardenberg) veel voor elkaar kunnen en willen doen in tijden van nood. Natuurlijk gaan we soms ook onze eigen weg maar de saamhorigheid is groot. Daarnaast laat de crisis ons zien hoe we met onze omgeving omgaan, hoe we met elkaar leven en wat mogelijke consequenties daarvan zijn. We horen steeds meer dat het leven na deze crisis wezenlijk anders zal zijn. Ik hoop dat het ook zo is. Dat we naar elkaar blijven omzien, maar ook meer onze verantwoordelijkheid nemen voor elkaar, voor toekomstige generaties en voor de natuurlijke omgeving. Corona drukt ons nu met de neus op enkele feiten; laten we hiernaar luisteren.

PvdA

De corona-crisis leert ons hoe ontzettend belangrijk de publieke sector (de zorg, het onderwijs, politie,) is voor ons land. Ondanks een tekort aan personeel en hoge werkdruk gaan ze door met zorg verlenen, onderwijs geven en de orde handhaven in deze onzekere tijden. Hierdoor kunnen de bedrijven open blijven, kinderen onderwijs volgen en onze zieken worden verzorgd. Het wordt hoog tijd dat de waardering voor deze kanjers zich vertaalt via het loonstrookje.

OpKoers.nu

De stelling van de CU: De coronacrisis leert ons: dat we plotseling in een andere wereld leven en dat er allerlei zekerheden weg gevallen zijn. Scholen, horeca en winkels gesloten en het schrijnendste is wellicht dat heel veel hulpbehoevenden eenzaam wachten op wat komen gaat… Angst nu duidelijk wordt dat ook de geneeskundige mogelijkheden niet onbeperkt zijn. Lichtpuntje is de saamhorigheid in onze gemeente. Het is te vroeg om conclusies te trekken laten we er geen politiek van maken. OpKoers.nu vindt dat nu ongepast.

VVD

De Corona Crisis leert ons dat we kwetsbaar zijn, zowel economisch als ook in de persoonlijke sfeer. Maar het leert ons ook dat we in staat zijn tot snelle en verstrekkende aanpassingen in beleid en de uitvoering daarvan. Op een wat grotere schaal leert het ons dat we niet alle problemen buiten de deur kunnen houden. Dat geldt voor dit virus, maar ook voor klimaatverandering, terrorisme en de enorme vluchtelingenstromen. Een virus discrimineert niet en kan alleen bestreden worden als iedereen meewerkt. We hebben allemaal hetzelfde doel en dezelfde middelen. Alleen door samen te werken en elkaar te helpen kan niet alleen deze crisis worden bestreden, maar kan iedere crisis worden bestreden. Laat het ons dat leren.  

50PLUS Hardenberg

De coronacrisis leert ons dat het omzien naar elkaar in een moeilijke tijd belangrijk is en dat we niet alles in de hand hebben. Ingrijpende maatregelen doorbreken onze dagelijkse ritme en de onzekerheid slaat toe bij jongeren, ouderen, onderwijs, zzp, ondernemers enzovoort. Het is goed dat kleine initiatieven laten zien dat we omzien naar elkaar onder andere de kindertekeningen die gemaakt zijn en aan ouderen worden gegeven, muzikanten die zorginstellingen bij langs gaan, maatregelen voor zzp en ondernemers enzovoort. 50PLUS heeft grote waardering voor inwoners die zich behulpzaam op stellen en wil alle betrokkenen beterschap en sterkte toewensen.

GroenLinks

De Covid19 uitbraak leert ons om vindingrijk te worden in het behouden van contacten. Juist nu is het belangrijk om goed op elkaar te letten.

Door bijvoorbeeld videobellen en Whatsapp is het onderhouden van contacten tegenwoordig relatief eenvoudig. Het onderhouden van contact is essentieel in de strijd tegen eenzaamheid, wat in deze situatie heel gemakkelijk kan ontstaan. Daarnaast is het in deze onzekere tijd cruciaal iedereen goed op de hoogte te houden over de laatste ontwikkelingen en wat men moet doen om verspreiding van het virus te voorkomen.

CDA

Nederlanders kunnen best goed voor elkaar zorgen als het er écht toe doet. Dit blijkt uit bestaande initiatieven en door vele nieuwe als bijv. coronahelpers. Goede zorg(verlening) is onmisbaar. Daarin investeren, zorgt ervoor dat diegenen die waarde toevoegen in de samenleving beter worden beloond. Opvallend is onze kwetsbaarheid en de afhankelijkheid van elkaar. Niet alleen qua gezondheid of in sociaal oogpunt, maar ook economisch gezien. Het CDA ziet waarden als ‘gespreide verantwoordelijkheid en solidariteit’ hét verschil maken in deze tijd. En hetgeen zo gewoon was, zullen we vaker (her)waarderen. En dat gaat niet alleen over ‘gezellig met elkaar op een zonnig terrasje onze verhalen kunnen delen ….’