Verloren en teruggekeerde zonen en dochters

Wellicht kent u het verhaal uit de Bijbel van de verloren zoon. Voor degenen die het niet kennen, heel kort: het gaat over een zoon die zijn erfenis opeist (terwijl zijn vader nog leeft), vertrekt en het verkwist. Uiteindelijk eindigt hij als varkenshoeder die met de varkens mee-eet en beseft dat hij beter af is als werknemer bij zijn vader. Hij vertrekt huiswaarts en wordt met open armen door zijn vader ontvangen.

Een prachtig verhaal dat model staat voor Gods liefde voor mensen. Het verlangen van deze zoon midden in zijn misère, is een punt dat landelijk door de ChristenUnie ook wordt herkend in onze samenleving. Het is een verlangen van mensen naar huis, naar betere tijden. Onze welvaart stijgt nog steeds en vernieuwingen volgen elkaar, onder invloed van technologische ontwikkelingen, in rap tempo op. Het lijkt beter te gaan dan ooit, maar tegelijkertijd neemt het gevoel van eenzaamheid en onbehagen toe, voelen mensen zich niet gehoord door de overheid en constateren we een toenemende onvrede. Er zijn zorgen over veiligheid, het klimaat, integratie van nieuwe Nederlanders, de toekomst van onze kinderen, de druk van de prestatiemaatschappij en de vele veranderingen die dat allemaal met zich meebrengt.

Burgers worden gereduceerd tot slechts consumenten en afnemers, in het onderwijs is een schreeuwend tekort aan onderwijzers en docenten, zorg bestaat uit tijdsindicaties en administratie en er wordt continu gedrukt op efficiency en een drang om te besparen in plaats van de menselijke maat te hanteren. Klimaatangst en ontkenning van klimaatverandering staan tegenover elkaar en zelfs in de kerken strijdt men over zaken als man/vrouw, homoseksualiteit en al of niet gewenste eenheid.

Is er nog aandacht voor elkaar, zien wij als noabers naar elkaar om? Bestaat er een overheid die wel thuis geeft? Hebben we een menswaardige en scheppingsvriendelijke economie met eerlijke regels voor iedereen? Wij dromen van een wereld die goed is en willen ons daarvoor inzetten. We weten dat we de wereld niet hoeven te verlossen en kunnen dat ook niet. Ook is het niet aan ons om de hemel op de aarde te beloven. Maar we kunnen wel proberen om beetje bij beetje iets te laten zien van de nieuwe wereld die nog moet komen.

Een vrederijk waar alles wat nu stuk is weer heel en compleet zal zijn. Dat gaat met vallen en opstaan, want wij zijn gewone mensen, weliswaar met een mooi missie maar ook met onze eigen tekortkomingen. Dus we doen wat in onze macht ligt, op hoop van zegen. Want net zoals in het verhaal van de verloren zoon, mogen we weten dat wat er ook gebeurt, er altijd een Vader op de uitkijk staat, om ons te begroeten, te omhelzen en te kleden als koningen.

Meer hierover kunt u lezen in het boek van Gert-Jan Segers “De verloren zoon: en het verhaal van Nederland”. Van harte aanbevolen!